Բոլորս անխտիր՝ մեծ, փոքր, կին, տղամարդ, հոգևորական, շինական, մշակ, բանվոր, ուսուցիչ, բիզնեսմեն, նախարար ու վարչապետ…մի կողմ ենք դնում բոլոր քաղաքական տարակարծությունները, և անկախ մեր կուսակցական տոմսի գույնից, այս կամ այն գործչի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքից, հեղափոխական- հակահեղափոխական ինֆանտիլ վեճերից, ներսում իրար ոչնչացնելու թուրքահաճո քայլերից…բոլո՛րս…մեր՝ մտավոր, ֆիզիկական ու նյութական կարողություններն ի սպաս ենք դնում հայկական բանակի…բոլորս՝ ճակատում, թե թիկունքում՝ հայկական բանակի զինվորն ենք: Այս մասին «Արմնյուզ» հեռուստաընկերության «Երեկոյան լուրեր Աբրահամ Գասպարյանի հետ» հաղորդման ընթացքում նշել է Գասպարյանը։

Նա մասնավորապես նշել է․

«Պատերազմը վերսկսվել է և մեր Աստվածը՝ միայն ու միայն մեր զենքն է, մեր հաղթելու արդար կամքը: Թուրքը դարձյալ հարձակվեց մեր հողի վրա, նրա զինվորի ոտքը պղծում է հայի հողը: Այդ ոտքը քոքից կկտրենք: Ավելին ասեմ՝ նոր պատերազմ, նոր տարածքներ: Պաշտոնական գրագրությունը դեռ գործածում է հակառակորդ ձևակերպումը: Թուրքը կամ նրա կովկասյան սորտը հակառակորդ չէ, թշնամի՛ է: Նա ոչ մի հնարավորություն չթողեց, որ իր հետ խոսենք քաղաքակիրթ բառամթերքով:

Պատասխանը ոչ թե համաչա՛փ է լինելու, ինչպես պաշտոնյաներն են հայտարարում…գուցե՝ միջազգային հանրության աչքը չմռմռացնելու համար, այլ անհամաչափ...նա չոքեչոք հրադադա՛ր է աղերսելու, ինչպես՝ 94-ին ու 2016-ին...նրա կարողությունները ոչնչացվելու են, նոր տարածքներ է կորցնելու:

Որքան հայ մայր ու քույր արցունք թափեց, հարյուրապատի՛կ են լացելու…և սա թող իմանան բոլո՛րը, բոլո՛ր պետությունները, և բոլո՛ր նրանք, որոնք տարիներ շարունակ Բաքվի ծորացող նավթից մի երկու բարել են առել-տարել, օձին տաքացրել իրենց ծոցում, Հայաստանում կամ Ադրբեջանում որևէ մեկին խոստումներ տվել:

Զգույշ եղեք, դա՛ էլ չի մնալու ձեզ…լաց եք լինելու այդ խողովակաշարերի վրա: Հայկական բանակի շարքայինն ու սպան, կամավորն ու աշխարհազորը՝ ինչպես Սարդարապատում, Շուշիում, ապրիլյանի ժամանակ ու հիմա...անմնացորդ նվիրումով ու անձնազոհությամբ՝ պաշտպանելու է իր հայրենի եզերքը: Թշնամու ամենամարտունակ գեներալի գլխի տեղը՝ հայ սպայի սապոգի տակ է:

Սա Արցախն է, սա Հայաստանն է, սա հայությունն է: Հաղթելո՛ւ ենք: Տարիներ անց գուցե մասնագետներին հաջողվի ապացուցել, որ այս պատերազմն ավելի շատ աշխարհաքաղաքական նպատակներ էր հետապնդում, քան ինչ-որ իմաստակի՝ հիվանդագին երևակայության ու ապիկար քաղաքականության հետևանքն էր:

Ավելի լավ է ունենալ ապացույցներ, որ Թուրքիան ու Ադրբեջանը չհամակերպվեցին հուլիսի ռազմական գործողությունների արդյունքների հետ և սկսեցին պատերազմ, որ Ռուսաստանի ու ՄՆ-ի շահերը չկարողացանք փոխլրացնել կամ պարզապես՝ չհամընկան, ավելի լավ է ասենք՝ մենք հիմարաբար սկսեցինք քարկոծել Լավրովին, երբ իր բերանով մեզ զգուշացրեց, որ թիկունքում ինչ-որ բորշչ են եփում...քան իմանալ, որ փորձել ենք սասանել Ալիևների իշխանությունն Ադրբեջանում:

Հետաքրքիր մեկ հանգամանք. Հայաստանի ու Ադրբեջանի նախագահների միջև հռետորաբանությունն այսքան ատելություն ու թշնամանք չի պարունակել...նույնիսկ՝ արցախյան առաջի՛ն պատերազմի տարիներին:

Ալիևը մեզ համար կանխատեսելի՛ նախագահ էր...ուզում եք անվանեք՝ արկածախնդիր, շիզոֆրենիկ, ասեք՝ գրագետ թե կիրթ...Հայաստանի նախկին բոլոր ղեկավարներն էլ գիտակցե՛լ են այս հանգամանքը և փոխադարձ հասկացողություն է դրսևորվել՝ Բաքվից մեզ ասել են՝ դու չես դիպչում իմ ընտանիքին ու իշխանությանը, փոխարենը կստանաս անիմաստ ու երկար ձգվող բանակցություններ:

Սահմանին՝ մեկումեջ, կլինի լարում, բայց լայնամասշտաբ պատերազմ չի լինի: Այդ պայմանավորվածությունը սակայն խախտվեց 2016-ին և պարզից էլ պարզ էր, որ դա արվեց՝ ոչ թե Արցախը գրավելու, այլ ներսում՝ Բաքվի նախագահական պալատում՝ տեղական դերակատարների, կլանների իշխանությունը վերադասավորելու նպատակով»:

Այնուհետև հեռուստամեկնաբանն անդրադառնում է սահմանային լարմանը նախորդած իրադարձություններին․

«Նախ՝ ի՞նչ զենք ու զինամթերք է Թուրքիայով հասել Ադրբեջան: Ֆեյսբուքյան հայտնի օգտատերերից մեկը օրեր շարունակ ահազանգում էր, ժամը ժամին նստած էր Բաքվում վայրէջք կատարած օդանավերի ժամանակացույցի վրա, հետևում էր Ստամբուլից, Իզմիրից ու Անկարայից թռիչք կատարած քաղաքացիական ու ռազմական օդանավերի շարժին և զգուշացնում:

2-րդ իրադարձությունը՝ Արաբական սոցցանցերում ու պորտալներում դեռ հուլիսի 29-ից տարածվում էր տեղեկություն, որ Սիրիայում կռված վարձկաններին Թուրքիան հավաքագրում է այս անգամ էլ տանելու Ադրբեջան:

Սա ֆիքսենք ու մեկընդմիշտ. հատկապես քաղաքական բոլոր դեղնակտուցների համար, որոնք պատրաստ են թուրքին ներել, խոնարհվել նրա առաջ, ոտքերը լիզել ու գոյության իրավունքի համար քարշ գալ...Թուրքիան ձեզ նայում է որպես վիլայեթ, չի համակերպվում քո անկախ գոյությանը, դու նրա համար չպետք է գոյություն ունենաս:

Եվ ինչպես 9 տարի, ամբողջ սիրիական պատերազմի ընթացքում, վարձկանների հավաքագրեց, հետո նրանց ուղարկեց Լիբիա, Իրաք, Կոսովո ու էլի բազմաթիվ վայրեր, հիմա էլ բիզնես է անում ու ուղարկում նրանց Ադրբեջան»:

Այնուհետև Գասպարյանն արձանագրում է, որ հայկական բանակն անցած տարիների պայթեցրեց գլխավոր 2 միֆ:

«Առաջինը, որ Ադրբեջանի հետ կարելի է ապրել խաղաղ: Նման բան հնարավոր է միայն դիվանագիտական սեղանի շուրջ զրույցներում և անբովանդակ հայտարարություններում: Հուլիսի ռազմական գործողություններում մեր բանակը կասեցրեց քաղաքական ցանկացած նման ծրագիր, որը ցանկացած միջնորդ պետություն կարող է մեզ պարտադրել կամ ներկայացնել որպես պարտադիր-կամավոր առաջարկ: Պանթյուրքիզմը վերականգնելու՝ Անկարայի ու Բաքվի փորձերը միշտ էլ հանդիպելու են հայկական բանակի զինվորի ու սպայի արգելքին:

Երկրորդ միֆը՝ կիրթ ու գրագետ Ալիևը խոստացել է՝ սահմանին չկրակել: Ադրբեջանի պարանի վրա լվացք չեն փռում: Ոչ մի ընդհատակյա բանակցություն, լինի՝ վերելակում, շատրվանի մոտ, Վաշինգտոնում կամ այլուր...ոչ մի ձուկ ու մուկ, եթե բանակցում է թուրքի հետ մեր անվտանգության հաշվին, մեր բանակը կջրի այդ պայմանավորվածությունները, կպատասխանի շատ կոշտ ու չի հարցնի՝ լեգիտիմ ես, թե բռնապետ, շարքային խաբեբա, թե սրիկա...չի հարցնելու՝ ով ում բարեկամն է, ով ում հետ կոնֆիդենցիալ ինչ բան է խոսել: Ազգ-բանակ հասկացությունը վերախմբագրելու ցանկացած փորձ դատապարտված է ձախողման:

Ազգ-բանակը մեզ համար ունի օրգանական կապվածություն: Այսօր մարդիկ իրենց աչքը բացեցին թե ոչ, մի անգամից զինկոմիսարիատների դիմաց էին, դաշնակցականներն էլ՝ ավանդույթի համաձայն՝ իրենց գումարտակով՝ Արամ Մանուկյանի արձանի մոտ...գնում են՝ մեր դիրքերը բարելավելու: Ի զեն, հայեր, ի սուր և ի հրացան»: