Սա շատ շուտ եմ գրել, երևի՝ 1995-ին՝ նվիրելով արցախյան առաջին պատերազմում նահատակված ընկերներիցս մեկին։ Հիմա դարձյալ էջումս տեղադրում եմ «Զիվորի վերջին աղոթքը»՝ գլուխ խոնհարելով վասն հայրենաց նահատակված մեր եղբայրների հիշատակի առաջ։ Գրում է Սուրեն Սուրենյանցը ֆեյսբուքյան իր էջում և հավելում 

«Զիվորի վերջին աղոթքը»

…Անտանելի մառախուղ էր, շուրջը ոչինչ չէր երեւում….Լեռան ստորոտին լսվում էր մի վիրավոր ու արնաքամ Զինվորի մռնչյուն: Ժամեր առաջ էր վիրավորվել, ընկերներին հասնելու բոլոր ճիգերն արդեն սպառված էին:

Նա մեռնում էր ու կյանքի վերջին րոպեներին հիշում էր, այն համարը, որով վերջին անգամ սրտատրոփ զանգել էր ու մնացել անպատասխան:

Սիրած աղջկա համարն էր, որին այնքան ուզում էր տեսնել Ղարաբաղ գալուց առաջ:

…Ու հիմա դողդողացող մատներով բացել էր օրագիրը, որտեղ կարդում էր իր վերջին գրառումը՝ սիրո մասին, էդ աղջկա մասին, որի Հայրենիքի սահմանին էլ կնքում էր իր մահկանացուն:

Զինվորի համար Հայրենիքն ու Սերը միախառնվել՝ մի ամբողջություն էին դարձել…

…Նա վիրավոր արծվի պես վեր էր խոյացել, վերջին անգամ Երեւանի արդեն դատարկվող փողոցում փնտրում էր իր սիրած աղջկան, էն ցայտաղբյուրը, որի մոտ առաջին անգամ հանդիպեց սիրելիին, էն ուռենին, որ դարձել էր իրենց լուռ ու խոնարհ սիրո նույնքան լուռ ու ինքնամփոփ վկան, էն տաքսաֆոնը, որով վերջապես ուզում էր, բայց չկարողացավ սեր խոստովանել, էն ասված երկչոտ բառերը ու չասված երազկոտ մտքերը…

…Սակայն արծիվը վայր էր ընկնում՝ մի անավարտ գարնան գույժով…

…Եռաբլուրում, Աստծո ամեն օր Զինվորը սպասում էր իր սիրելիի այցին՝ անավարտ գարնան ակնթարթները շարունակելու համար…