«Թուրքիան փորձում է իրագործել Մեծն Թուրանի գաղափարը, Արցախում պատերազմը այդ գաղափարի իրագործման հիմքերը շոշափելուն է ուղղված, և դա մեծ սպառնալիք է Ռուսաստանի համար»,- այս մասին այսօր 168․am-ի հետ զրույցում ասաց ռուս թուրքագետ, արևելագետ Վիկտոր Նադեին-Ռաևսկին՝ անդրադառնալով Արցախյան հակամարտության  գոտում տիրող իրավիճակին, տարածաշրջանում Թուրքիայի աճող դերին, այդ ֆոնին Ռուսաստանի նոր դիրքավորման անհրաժեշտությանն ու  հնարավոր զարգացումներին։

Նա նշեց, որ հակամարտության սկզբից Ռուսաստանը ջանում է դիրքավորվել կողմերից հավասար հեռավորության վրա։ Ըստ նրա, Ռուսաստանը, բնականաբար, հիշում է Հայաստանի առջև իր պարտավորությունների մասին, և քանի դեռ չկա հարձակում ՀՀ տարածքի վրա, փորձում է իրավիճակը հարթել այլ եղանակներով, եթե լիներ հարձակում Հայաստանի նկատմամբ, ապա միանշանակորեն ուժի մեջ կմտնեին Ռուսաստանի պարտավորությունները՝ նախատեսված հայ-ռուսական պայմանագրով, և այդ մասին Մոսկվան խոսում է։

Ըստ նրա՝ Ռուսաստանը հասկանում է, որ, եթե չզբաղեցնի այն դիրքորոշումը, ինչ ներկայումս է զբաղեցրել, չի կարողանալու ընդհանրապես որևէ ազդեցություն ունենալ Ադրբեջանի նկատմամբ և կանգնեցնել նրան։

«Սրանից է ելնում ընդհանուր առմամբ Ռուսաստանի դիրքորոշումը։ Ռուսաստանն աջակցելով կողմերից մեկին՝ չի ունենա որևէ ազդեցություն մյուսի նկատմամբ։ Սրան հավելեմ նաև այն, որ Ռուսաստանը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի անդամ է, միջնորդ, և դրանով սահմանափակված է իր ավելի ակտիվ դերակատարությունը կողմերից մեկի օգտին, հատկապես, երբ Ադրբեջանը պահանջում է գործընթացին միացնել Թուրքիային, որը կատեգորիկ անթույլատրելի է, քանի որ Թուրքիան հակամարտության կողմ է փաստորեն, քանի որ լիարժեքորեն աջակցում է Ադրբեջանին։ Եվ հենց այս ամենով էլ պայմանավորված է Ռուսաստանի դիրքորոշումը։ Պարզ է, որ Թուրքիայի ներգրավում կարգավորման գործընթացին հնարավոր չէ իր դիրքորոշման պատճառով, դա անթույլատրելի է։ Ընդհանուր առմամբ, հենց Թուրքիան հանդիսացավ գլխավոր  կազմակերպիչը այն գործողությունների, որոնք տեղի ունեցան, դա Թուրքիայի հարձակումն էր Լեռնային Ղարաբաղի վրա։ Հենց Թուրքիան հրահրեց Ադրբեջանին նմանատիպ քայլերի, Թուրքիան ավիացիոն աջակցություն է ցուցաբերում Ադրբեջանին, մասսայաբար անօդաչու սարքեր է տրամադրում Ադրբեջանին այդ ռազմական գործողությունների համար, ոչ միայն Թուրքիան, Իսրայելը ևս ջանացել է։ Այսինքն՝ այսպես թե այնպես, Թուրքիան  ակտիվորեն վառեց այս հակամարտությունը։ Սա Էրդողանին անհրաժեշտ է, քանի որ Թուրքիան Մերձավոր Արևելքում չստացավ այն ազդեցությունը, որը նախատեսում էր ստանալ, նրա դիրքերն այդ գոտում սասանվեցին, և Թուրքիան փորձում է այս ուղղությամբ վերականգնել կորցրածը։

Մանրամասները՝սկզբնաղբյուր կայքում