Սուրեն Սուրենյանց

Քանի դեռ պատերզմը շարունակվում է, ցանկացած քարտեզ հարաբերական է, որովհետև կարող է փոփոխության ենթարկվել։
Ասածս այն է, որ քարտեզային մեկ հրապարակումը չի կարող քաղաքական հետևությունների տեղիք տալ ու ձևավորել քաղաքական օրակարգ։
Քաղաքական պատասխանատվության հարցը կարող է և պետք է բարձրացվի պատերազմի ավարտից հետո, բայց հիմա կարելի է անդրադատնալ մի քանի հարցերի։
Հայաստանի գործող իշխանությունը կարո՞ղ է միայնակ հաղթահարել այսօրվա ծանր վիճակը։
Իմ կարծիքով՝ ոչ։
Մյուս կողմից՝ միանգամից բացառում եմ այնպիսի մարմինների ստեղծումը, որոնք նախատեսված չեն Սահմանադրությամբ ու օրենքներով, մանավանդ, որ չկան էլ ուժեր կամ անհատներ, որոնք միայնակ ունեն պատրաստի, ինքնաբավ լուծումներ։
Սրանով հանդերձ՝ համազգային կոսնսոլիդացիան պետք է ինստիտուցիոնալ դրսևորումներ ունենա, մանավանդ, որ կոնսենսուսը բոլորիս անհրաժեշտ է լինելու նաև հետպատերազմյան մի շարք ներքին և արտաքին քաղաքական կնճիռներ լուծելու համար։
Ըստ այդմ՝ իշխանությունը պարտավոր է օրենքի շրջանակներում ստեղծել հարթակներ, որոնցում պատերազմի հաջող հանգուցալուծմանը, կարգավորման բաերնպաստ տարբերակներին հասնելու համար պետք է օգտագործվի խորհրդարանական և արտախորհրդարանական ուժերի, Հայաստանի ու Արցախի նախկին նախագահների, այլ պատասխանատուների, փորձագիտական սեգմենտի ներուժը։
Օրինակ՝ արցախյան առաջին պատերզմում ունեցել ենք դրական նախադեպ, երբ ընդդիմության առաջնորդներից մեկը նշանակվել է ՊՆ նախարար։
Պատերազմը, դրան հաջորդող դիվանագիտական գործընթացները դաժան փորձություն են, որը չենք կարող հաղթահարել, եթե ներսում ամբողջապես արմատախիլ չանենք բարիկադային մտածողությունը։