«Մե՛նք ենք մեր սարերը», հուշարձան կոթող կամ «Պապիկ, տատիկ» տեղադրվել է 1967թ․ ճիշտ այս օրը՝ նոյեմբերի 1-ին Ստեփանակերտի մուտքի մոտ, բլրի գագաթին։
Հեղինակը քանդակագործ Սարգիս Բաղդասարյանն է, ճարտարապետ՝ Յուրի Հակոբյանը։ Քանդակը պատրաստված է կարմիր տուֆից։ Այն խորհրդանշում է արցախյան հողի և ժողովրդի արմատների միջև խորը կապը։ 
Հուշարձանն իրենից ներկայացնում է ավանդական տարազով տարեց ղարաբաղցի ամուսինների՝ ուս-ուսի, հպարտ ու աներեր կեցվածքով ու սևեռուն հայացքով։ Կոթողը պատվանդան չունի։ Կարծես լեռնաբլուրը ճեղքվել է, և նրանք այդ ճեղքից բարձրացել, կանգնել են՝ ոտքերը ամուր դրած հայերի հողի մեջ։ Հուշակոթողը ներկայացնում է արցախյան տարազով տատիկի պապիկի միայն գլուխը, այն էլ լեռան վրա է պատկերված։ Նրանց մարմինը չկա, այսինքն քանդակագործն, դրանով ցանկացել է հայտնել աշխարհին որ մեր արմատները խորն են։
Ավելի քան 40 տարի առաջ այն ներկայացվել է իտալական Կարարա քաղաքում կազմակերպված համաշխարհային ցուցահանդեսում։ 
Քանդակը «Մենք ենք, մեր լեռները» անունով է կնքել Բագրատ Ուլուբաբյանը։ 
Հուշակոթողի շինարարությանը և նրա տեղադրմանը դեմ է եղել Սովետական ադրբեջանի ղեկավարությունը։ Հուշակոթողի տեղադրման պատճառով Սովետական Ադրբեջանը բողոքի ցույցեր կազմակերպեց, սակայն, չնայած դրան, այն տեղադրվեց...