Թերմացքը չեն ուտում, շպրտում են՝ ճզմելուց հետո

Ես երբեք անուղեղներին իմ շրջապատում չեմ հանդուրժել։ Կեցվածքս էլ միշտ էնպիսին է եղել, որ ինձ մոտ չգան, եւ այո, ես նրանց ասել եմ պատճառը։
Ով ուզում է լինի՝ հարեւան, բարեկամ, ծանոթ, լավ ընկերոջ ընկեր եւ այլն։ Ասել եմ ու դրանից ինձ բնավ վատ չեմ զգացել։ Որովհետեւ երբեք չեմ կեղծում ինքս ինձ ու հայելուն նայելիս միշտ հարգանքով եմ նայում իմ ,,դիմաց կանգնածին,,։
Որովհետեւ երբեք իմ առջեւ լավամարդ լինելու խնդիր չեմ դնում՝ ով ուզում է լինի՝ հանրային, մասնավոր, թե պաշտոնական հատված։ Իմ շրջապատը փոքրաթիվ է, բայց շատ լավն է՝ մտածող, վերլուծող, հայրենիքին նվիրված։
Ես միշտ դժվար եմ ապրել, բայց ընտրությունս միշտ ճիշտ եմ կատարել՝ ընկերներիցս սկսած մինչեւ․․․տարբեր կարգի ընտրություններ։
Կյանքում 2 բացթողում եմ ունեցել ընդամենը։ Երկուսին էլ պատժել եմ։ Երկուսն էլ թիկունքիցս էին հարվածել։
Ասե՞մ ինչ արեցի։ Ակն ընդ բազմակի ական։ Երկուսն էլ ցեղով դուռս եկան ներողություն խնդրելու։ Համ պատժեցի, համ չներեցի։
Հավատացեք՝ պատժելը ճիշտ բան է, արժանի պատասխան։ Պապս ասում էր՝ թերմացքը չեն ուտում, ոչ էլ թքում են, շպրտում են՝ ճզմելուց հետո, որ աղբարկղում շատ տեղ չզբաղեցնի․․․

Գրում է Արմենուհի Մելքոնյանը