«1. Արցախի ժողովուրդը քվեարկությամբ, որը պետք է ունենար պարտադիր իրավական ուժ, որոշելու էր Լեռնային Ղարաբաղի վերջնական կարգավիճակը։

2. Ընդ որում հանրաքվեի դրվող հարցի ձևակերպումը որևէ սահմանափակում չուներ։ Այսինքն՝ Ադրբեջանը որևէ սահմանափակում չէր կարող դնել Արցախի ժողովրդի՝ հանրաքվեի դրվող հարցի վերաբերյալ։

3. Քվեարկությունը պետք է կատարվեր 1988-ի Լեռնային Ղարաբաղում բնակվող ազգային համամասնությամբ։

Հայերը Լեռնային Ղարաբաղում 1988-ին էլ ճնշող մեծամասնություն էին կազմում, ուստի այս կետը ևս ձեռնտու էր մեզ։

4. Մինչև Լեռնային Ղարաբաղի վերջնական կարգավիճակի հաստատումը՝ տրանսպորտային միջանցքի օգտագործումն ու վերահսկողությունը իրականացվում էր ԼՂՀ իշխանությունների կողմից։

Դժբախտաբար այսօր «ի շնորհիվ հողատուի» այդպես չէ։

5. Լաչինի ու Քարվաճառի ոչ միջանցքային համարվող տարածքների վերադարձն իրականացվելու էր Արցախի վերջնական կարգավիճակի ամրագրման փուլում, բայց ոչ շուտ, քան 5 տարին։

Քարվաճառն ու Լաչինն աօնվազն 5 տարի չէին անցնելու Ադրբեջանին եւ անցնելու էին միայն այն ժամանակ,երբ կամրագրվեր Արցախի վերջնական կարգավիճակը։

5. Շուշին, Հադրութը, Մարտակերտի, Մարտոնու, Ասկերանի շրջանի այսօր արդեն կորցված բնակավայրերը մնում էին մեր տարածքում:

7. Մեղրի- Նախիջեւան ցամաճային ճանապարհի մասին ընդհանրապես խոսք չկար։

Հ.Գ. Հողատուն պետք է հեռանա»։