Երբ հրապարակվեց Նիկոլ Փաշինյանի կողմից ստորագրված հրադադարի եռակողմ հայտարարությունը, հայ ժողովուրդը տևական ժամանակ շոկի մեջ էր։ Ախր մինչ այդ պահը ասվում էր, որ հաղթում ենք, ու ով դա կասկածի տակ էր դնում, համարվում էր ազգի դավաճան, ու մեկ էլ սառը ցնցուղ՝ կապիտուլյացիայի ակտ։

Մարդիկ տարբեր կերպ արձագանքեցին դրան, իսկ քաղաքական ուժերը պետք է իրենց մեջ ուժ գտնեին ու լուծումներ առաջարկեին, մեր երկիրը պետք է զարգանա ու առաջ գնա, հո չե՞նք կարող ասել, թե եթե կորցրել ենք Արցախը կամ նրա մի մասը, ուրեմն թող Հայաստանն էլ կորչի․ նման մոտեցում ունեցողները պետք է քաղաքականությունից կիլոմետրերով հեռու մնան։ Ու ընդդիմադիր 17 կուսակցություններ հավաքվեցին ու շարադրեցին իրենց պահանջը՝ Նիկոլ Փաշինյանը պետք է օր առաջ հեռանա։ Բայց կյանքը ցույց տվեց, որ Փաշինյանը նման մտադրություն չունի, նրա թիմը նույնպես չի պատրաստվում նրան անվստահություն հայտնել, ուրեմն պետք է ամեն ինչ անել, որպեսզի վարկաբեկեն ընդդիմության շարժման իմաստը՝ այն որակելով աթոռակռիվ։

Բայց 17 կուսակցությունների միավորումը հայտնեց, թե իրենք իշխանության գալու խնդիր չեն դնում, այլ պնդում են, որ պարտված վարչապետը պետք է անհապաղ հեռանա, որպեսզի մեր երկիրը զարգանալու ու աշխարհի հետ արժանապատիվ հարաբերվելու հնարավորություն ստանա։ Այդ ժամանակ իշխանությունները հայտարարեցին, որ եթե պահանջում են վարչապետի հրաժարականը և սեփական թեկնածու չեն առաջադրում, կա՛մ չունեն արժանի թեկնածու, կա՛մ էլ չեն ցանկանում իրենց վրա պատասխանատվություն վերցնել։

Բնական է օրեր շարունակ 17-ի միավորումը համառորեն փորձեր էր անում ապացուցելու, որ թեկնածուի անուն տալն էական չէ, քանի որ իրենք մերժում են Փաշինյանին, իսկ թեկնածուն կարող է ի հայտ գալ այդ պահանջը ընդունելուց հետո։ Բայց սա էլ օրեր շարունակ իշխանությունների կողմից համառորեն շահարկվում էր, մինչև վերջապես 17-ի միավորումը ներկայացրեց վարչապետի իր թեկնածուին, այն դեպում, երբ նա լինելու է ընդամենը անցումային կառավարության ղեկավար՝ խիստ կոնկրետ խնդիրներ լուծելու համար, որպեսզի մեկ տարի հետո անցնցում անցնենք արտահերթ ընտրությունների փուլին։

Հիմա արդեն իշխանությունները թիրախավորել են 17-ի թեկնածուին՝ Վազգեն Մանուկյանին, թե՝ ի՞նքն է ձեր ընդունելի թեկնածուն, նրա անցյալի մութ էջերը չե՞ք տեսել, որպեսզի նրան պախարակեն, ու դրանով բացատրեն, թե ինչու Փաշինյանը հրաժարական չի տալիս, քանի որ ավելի արժանի թեկնածու չի տեսնում։

Իհարկե, կարելի է բացատրել, թե Վազգեն Մանուկյանը լայն հանրային աջակցություն չունի, թեպետ դա ինչպե՞ս է չափվում, չէ՞ որ հիմա պետք է երևա հանրությունը նրան կաջակցի՞, թե ոչ։ Բացի այդ, չէ՞ որ 17 քաղաքական ուժեր, տարբեր գաղափարական ուղղվածության, տարբեր փորձի ու անդամների քանակի, ամբիցիոզ հանրային գործիչներ, որ ամեն մեկն իրեն է տեսնում վարչապետի պաշտոնում, համաձայնության են եկել Վազգեն Մանուկյանի շուրջ, ի՞նչ է, դա քի՞չ է։ Իսկ ո՞վ է խանգարում, որ այլ ուժեր ձևավորվեն ու իրենք էլ իրենց թեկնածուին առաջադրեն։

Փաստորեն բոլորը մի կողմ են քաշվել ու ընդդիմադիր տարածքը հոժարակամ զիջել 17 քաղաքական ուժերին, ու երբ նրանք կատարեն կոնկրետ քայլեր, իրենք էլ դա քննադատեն։ Այնպես որ, ընդդիմությունը պետք է առաջ գնա իր օրակարգով, այլ ոչ թե սպասի, թե ինչ է անում արդեն ամեն հարցում որևէ բան անելու անընդունակ իշխանությունը։ Ընդդիմությունը չպետք է կաշկանդվի, որ իր ընտրած թեկնածուն թիրախավորվելու է, ով էլ լիներ՝ հարվածի տակ էր ընկնելու, քանի որ իշխանությունն ունի ընդամենը մեկ թեկնածու ու այդ մեկը Փաշինյանն է, ուրեմն այլևս պետք չէ արդարանալ, թե ինչու է հենց Մանուկյանն ընտրվել։

Իշխող «Իմ քայլը» խմբակցությունը լավ գիտի, որ իրենք առանց Նիկոլ Փաշինյանի ոչինչ են, ուրեմն ամուր կառչելու են նրանից, քանի որ առանց նրա իրենց ապագան չեն տեսում։ Ուրեմն պետք է հետները բացատրական աշխատանք տանել, որ Փաշինյանի հետ նրանք իսկի ներկա չունեն, ուր մնաց ապագա ունենան, ու եթե չհասկանան, ապա քաղաքական ողջ գործիքակազմով, օրենքի շրջանակներում, պետք է պարտադրեն գնալ Փաշինյանին անվստահություն հայտնելու որոշմանը։