#Ոտքիկանգնելուպահը

Տարիներ առաջ Նախիջեւանի դեպքերին անդրադառնալիս հոդված էի գրել՝ «Թող վերքը սպի չդառնա»վերնագրով։ Իմաստն այն էր, որ մեր վերքերը անընդհատ պետք է մրմռան, որովհետեւ հենց սպիանում են, ընկնում ենք թմբիրի մեջ ու մեր հայրենիքի մի մասը կորցնում, այն պատմական դարձնում։
Ինձ այդ հոդվածի համար շատ քննադատեցին։ Այն ժամանակ նոր աշխատող լրագրող էի, դիմադրողականությունս թույլ էր, շատ էի նեղվել։
Բայց գիտեի, որ ճիշտ եմ։
Այսօր երկրորդում եմ՝ թող վերքը սպի չդառնա։ Հենց սպի դարձավ, Արցախի կորցրած հատվածն էլ պատմական կդարձնենք ու պատրաստ կլինենք նոր տարածքներ կորցնելու։
Միայն մի հարց «հայաստանցի» աղբին․ հիմա տեսա՞ք, որ Արցախն էր ձեր անվտանգության երաշխավորը։ Արժեքը գնից չտարբերող սուրու։
Մեր վերքը միշտ պիտի մրմռա։ Մի՛շտ։ Որ մենք միշտ արթուն մնանք։
Հ․Գ․-ինձ համար շատերի ասած «պատմական հայրենիքի» ոչ մի հատված, ո՛չ մի, ո՛ր պետության տարածքում ուզում է լինի, պատմական չէ։
Ոտքի՛, հանուն ազգային ՄԵԾ նպատակի։ 
Մեզ պետք է զարգանա՜լ, զարգանա՛լ, զա՛ր-գա՛-նա՛լ։

Արմենուհի Մելքոնյան