Էս ի՜նչ արեցիք, այ հասարակներ

Էս ի՜նչ արեցիք, դռնկիցներիս հետ շփվել չեմ կարողանում, մի փութ ծանոթներիս հետ շփվել չեմ կարողանում, որոշ բարեկամներիս հետ շփվել չեմ կարողանում։ 

Աջ ու ձախ կոպտում եմ, որովհետեւ էս թեփ «հայաստանցիներին» էդպես էլ չեմ կարողանում բացատրել, որ միշտ էլ Արցախն է եղել իր մեծ կամ փոր հավաբնի անվտանգության երաշխավորը։

Էրեկ ստիպված մեկին իր ապրելակերպին ու բառապաշարին համապատասխան բացատրում եմ, որ իր հանգիստ լափելու ու թրքելու համար էլ էր Արցախին պարտական։ Չի՜ մտնում ու չի՛ մտնում դրանց անտեր գլուխը։

Ում որ փորձում էի բացատրել, գիտե՞ք ինչ եղավ․ նրա 8-րդ դասարանցի տղան ձեռքիցս քաշեց, թե՝ այ ցավդ տանեմ, ու՞մ ես ինչ ասում, հանգիստ էղի, ես քո պես եմ մտածում ու մեր հողերը հետ բերելու հույսս չեմ կորցնելու։

Փաստորեն, ցավոք, ճիշտ էի, որ մարդկանց միշտ բաժանում էի հասարակ-ության ու հատուկ-ության։ Հիմա նրանք կռվի մեջ են մտել։ Որդին մորը չի հասկանում, ամուսինը՝ կնոջը, իմ պես տոհմի համար հոգին տվողը՝ տոհմակիցներից շատին։

Ու էս հոգեվիճակում երեխաներիս հետ խաղալ չեմ կարողանում, հեքիաթներ պատմել չեմ կարողանում, մինդեռ ես նրանց ամենօրյա խաղերի անբաժան մասնիկն էի։

Էս ի՜նչ արեցիք, այ հասարակներ՝ իմպեսների էրեխեքից համ մանկությունը գողացաք, համ իմպեսների էրեխեքի կենսատարածքը։

Գալու՛ է ազգի իրավունքի ժամանակը․․․

Արմենուհի Մելքոնյան