Ես քաղաքավարի եմ, բայց քաղաքավարության զոհ երբեք չեմ դարձել։ Որեւէ հիմար չի կարողացել օգտվել իմ քաղաքավարությունից եւ իր չունեցած խելքով երեւակայել, թե հաղթել է ինձ։ Պատասխանել եմ շատ արագ, իր իսկ բառապաշարով ու ռադ արել կողքիցս։

Ես նրբանկատ եմ, բայց հոգի չունեցողի հանդեպ երբեք նրբանկատություն չեմ ցուցաբերել։ Նա դա չէր գնահատի եւ իբրեւ իմ պարտականություն կընկալեր։

Ես կրոնական տարբեր ուսմունքներ եմ քիչ թե շատ ,,ուսումնասիրել,,, բայց աղանդավորի հետ երբեք կրոնական թեմաներով չեմ բանավիճել։ Նրան միշտ ցույց եմ տվել իր ,,տարածք,, գնալու ճամփան։

Ես բնական մարդ եմ եւ անբնական ոչ մի մարդաձեւի իմ տարածք ներս չեմ թողել։ Այնպես, ինչպես մաքուր սնունդ սիրողը իր ստամոքսին ,,ֆաստ ֆուդ,, չի հրամցնի։

Ես հայ եմ, եւ հայատյացներից խորշում եմ։ Եվ իմ տարածքում նրանք կամ չեն հայտնվում, կամ հայտնվելիս կախգլուխ փախչում են։

Ես լիաթոք շնչող եմ ու դրա համար միշտ պիտի իմ երկրում ապրեմ։ Իսկ իմ երկրում ապրելու համար ինձ մեկ այլ տիպի ցասում է պետք՝ ընդդեմ  ներքին ու արտաքին թշնամու։ 

Լիքը թերություններով հանդերձ՝ բարի եմ, բայց իմ երկրում ապրելու համար մի քիչ դաժանանալ է պետք։ Թե չէ ներքին թշնամին լկտիանում է, իսկ արտաքին թշնամին՝ լպիրշանում։

Շնչելու իրավունքի համար մեզ ուժ է պետք։ Առանց էդ ուժի, առանց էդ ցասման մենք խեղճանում ենք, անունը՝ խիղճ դնում․․․

Արմենուհի Մելքոնյան