Բա՛վ է դիմենք Աստծուն, Աստվածներին, Բնությանը, Տիեզերքին՝ օգնության խնդրանքով։ Տիեզերքը ձեռք է մեկնում նրան, ով այդ մեկնած ձեռքը ուզում է բռնել։ Մենք չենք ուզում, չենք բռնում ու անընդհատ զզվացնում ենք մեր փնթփնթոցներով։

Հույս դնել ժողովրդի՞ վրա, ամբոխի՞ վրա, զանգվածի՞ վրա։ Աստծո սիրուն, մի՛ ծիծաղեցրեք, մեր հաղթանակները միշտ էլ առաջնորդներն են կերտել, ովքեր կարողացել են ղեկավարել ժողովրդին, ամբոխին, զանգվածին։ Պատկերացնու՞մ եք՝ ի՞նչ կլիներ մեր պատմության տարբեր փուլերում, եթե առաջնորդները հույսը դնեին ժողովրդի, ամբոխի, զանգվածի արթնանալու վրա։

Մի քիչ լավ, մի քիչ վատ՝ ամբոխներն ու զանգվածները նույնն են։ Նրանք միշտ էլ ղեկավարվելու համար են։ Եվ ղեկավարողից է ամեն բան կախված։

Մտածել, թե մենք հիմա չունենք առաջնորդներ, գոնե ինձ համար միամտություն է։ Ավելին՝ մենք ունենք առաջնորդներ, ովքեր եւ՛ լծակներ ունեն եւ՛ ֆինանսական պատկառելի միջոցներ։ Եվ անկեղծ ասած՝ չեմ հասկանում նրանց՝ տեղից չշարժվելու պատճառը։ Ինչքան էլ մտածեմ աշխարհի կեղտոտ խաղերի ու մեր անկարողության մասին, չեմ հասկանա մեր անշարժության պատճառը։

Մեզ չեն հարգում, որովհետեւ մենք մեզ չենք հարգում։ Չեմ խոսում հայրենապաշտությունից, չեմ խոսում ազգային ինքնությունից, չեմ խոսում հայրենիքից։ Տարրական ինքնապահպանման բնազդից եմ խոսում, որ չկա։ Կենդանական ու բուսական աշխարհի չափ էլ չկա՞նք․․․

Արմենուհի Մելքոնյան