Ես երբեք ոչ մեկին չեմ ատել՝ համարելով ատելությունը թույլ մարդուն բնորոշ զգացմունք:

Սակայն վերջերս ինձ հաճախ բռնում այն մտքի վրա, որ ատում եմ . . .

Ատում եմ ստորաքարշությունը, անինքնասիրությունը, անբարոյականությունը, ճղճիմությունը, զազրախոսությունն ու պոռոտախոսությունը:

Ատում եմ իմ Հայրենիքը կործանման տարած մարդկային տականքին, հազարավոր հերոսներին մսաղաց ուղարկած վիժվածքին, Արցախը թշնամուն վաճառած և այդ թշնամու կոշիկը լիզող սողունին . . .

Բայց ես ուժեղ եմ, ի զորու եմ հաղթահարել այդ մարդկային թուլությունը . . .չեմ ատի, կգործեմ առավելագույնս սթափ, սառը, հաշվարկված՝ օրենքի և իրավունքի շրջանակներում:

Դա է պահանջում պետական շահը, իսկ պետական շահին ստորադասվում են մնացած բոլոր շահերն ու զգացմունքները ...