Սահմանադրական և Վճռաբեկ դատարանների միավորումը հայեցակարգային առումով պարզապես անհեթեթություն, նոնսենս է: Այս մասին Tert.am-ի հետ զրույցում ասաց սահմանադրագետ Վարդան Այվազյանը՝ անդրադառնալով երկու դատարանների հնարավոր միավորման և Գերագույն դատարան ստեղծելու քննարկումներին:

Նա ընդգծեց՝ Ընդհանուր իրավասության դատարանը, անկախ օրենքի որակականությունից, պարտավոր է տառացի առաջնորդվել դրա պահանջներով, իսկ ՍԴ-ն որոշում է՝ այդ օրենքը գոյության իրավունք ունի՞, թե՞ ոչ, և եթե հակասում է Սահմանադրությանը, ապա ՍԴ-ն այդ օրենքն ուժը կորցրած է ճանաչում:

«Միևնույն մարմինը չի կարող որոշել և՛ օրենքի՝ լինել-չլինելու հարցը, և՛ գործել օրենքի տառին համապատասխան: Պրակտիկայում բավականին դատավորներ կան, որոնք իրենց վարույթում գտնվող գործերը կասեցնում են՝ գտնելով, որ այն օրենքը, որը պետք է կիրառեն, կասկածելի է Սահմանադրության հետ աղերս ունենալու առումով, և դիմում են ՍԴ, վերջինս էլ, շատ դեպքերում, գտնում է, որ որևէ խնդիր չկա, և դատավորը շարունակում է իր վարույթն իրականացնել օրենքի կարգավորումների շրջանակներում»,-պարզաբանեց սահմանադրագետը՝ ընդգծելով, որ ՍԴ-ն ու Վճռաբեկ դատարանը կայացած պետական կառույցներ են և միանգամայն տարբեր գործառական առաքելություն են իրականացնում:

«Ի դեմս Ընդհանուր իրավասության դատարանների և ՍԴ-ի՝ ունենք կայացած, ժամանակակից, հզոր ավտոմեքենա, դրան զուգահեռ՝ ունենք վարորդներ, որոնք հարբեցող են, ու կայացած ավտոմեքենաները վարել չեն կարողանում: Այս դեպքում պետք է ավտոմեքենա՞ն փոխել, թե՞ վարորդներին: Կայացած պետական կառույցների նկատմամբ նման անպատասանատու փորձարարությունը որակում եմ որպես խիստ անպատասխանատվություն, իսկ նմանատիպ ցանկացած փորձարարություն ամենամեծ հանցագործությունն է պետության հանդեպ»,-ասաց նա:

Հարցին՝ ի՞նչ կարծիքի է այն դիտարկումների վերաբերյալ, որ երկու դատարանների միավորումը կարող է նաև քաղաքական նպատակ հետապնդել, Այվազյանը պատասխանեց, որ եթե նախաձեռնվում են սահմանադրական փոփոխություններ, դրանք, որպես կանոն, ունենում են երկու նպատակ. առաջին՝ բարձրացնել պետության որակականությունը, երկրորդ՝ ընթացիկ իշխանության գործունեությունը դարձնել առավել հարմարավետ:

«Տրամաբանորեն, եթե մենք ունենք նման անհեթեթ, անպատասխանատու և անգրագետ փորձարկում, բնականաբար այն չի կարող ծառայել պետականության որակականության բարձրացմանը, հետևաբար գործում է երկրորդ տարբերակը՝ միտված է ընթացիկ իշխանության հարմարավետությունը բարձրացնելուն»,-նշեց սամանադրագետը:

Նրա դիտարկմամբ՝ նման անհեթեթ նախաձեռնություն է նաև Հակակոռուպցիոն դատարանի ստեղծումը, որի դատավորները մի քանի անգամ ավելի բարձր են վարձատրվելու, քան գործող դատավորները, մինչդեռ արդարադատություն երևույթն ունի մեկ էություն և չի կարող լինել աստիճանակարգված:

«Չի կարելի հակակոռուպցիոն գործերով վճիռ կայացնելն ավելի բարձր ու կարևոր դասել, քան, օրինակ, մարդու կյանքի դեմ ոտնձգության գործով դատաքննությունը: Չի կարող առաջին, երկրորդ, երրորդ կարգի արդարադատություն լինել: Դա խաթարում, փոշիացնում է արդարադատության էությունը: Փորձում են ինչ-որ էքսպերիմենտներ անել, բայց ամենաանթույլատրելին պետության նկատմամբ  փորձարկումների մեթոդաբանությունը կիրառելն է՝ «անենք, եթե չի արդարացնի իրեն, կվերացնենք, կփոխենք»»,-ասաց նա՝ նշելով, որ ինչպես մարդու առողջության, այնպես էլ պետության նկատմամբ փորձարարությունն անթույլատրելի է:

«Ցանկացած փոփոխություն պետք է լիովին հիմնավորված և տրամաբանական լինի, որ կյանքի իրավունք տրվի, հակառակ դեպքում նման ցանկացած մոտեցում հանցագործություն է»,-ասաց Վարդան Այվազյանը