Պատերազմի թոհուբոհի մեջ չմոռանանք` Թուրքիայի հիմնական նպատակների մասին, որոնք նա հետապնդում է` փաստացի հրահրելով և ղեկավարելով ադրբեջանցիների բոլոր ռազմական գործողություններն Արցախում։

Հիշեցնեմ, որ Թուրքիայի համար տակտիկական առումով չափազանց կարևոր է ռազմական հիմքով ամրապնդվել մեր սահմանների մոտ, ավելի ճիշտ` թուրքերի համար շատ կարևոր է լեգիտիմացնել իրենց փաստացի ներգրավվածությունը ռազմա֊դիվանագիտական առումով, քանզի միայն դա թույլ կտա հետագայում շարունակել պան օսմանական ծրագրի իրականացումը` բուն Հայաստանի Հանրապետության ուղղությամբ:

Ավելին` ապակայունացման գոտին ընդլայնելով դեպի Վրաստան, Իրան և Ռուսաստան (Հյուսիսային Կովկաս)։

Կլինի դա թուրք «խաղաղապահների տեսքով» մեր սահմաների մոտ, թե՛ առանձին ռազմաբազա տեղակայելով Ադրբեջանի տարածքում, թուրքերի համար էական կապ չունի։ Հիշեցնեմ պարզապես, որ իրենց գերխնդիրներից է ցամաքով վերամիավորվելը Ադրբեջանի հետ։ Իսկ հիմա պարզապես բացենք քարտեզը և նայենք, թե ում տարածքների հաշվին են սրանք ուզում վերամիավորվել։

Իհարկե, թուրքերի մոտ գոյություն ունեն նաև գլոբալ խնդիրներ, որոնցից բխում է իրենց քայլերի տրամաբանությունը և իհարկե, ո՛չ մեր եղբայրական Ռուսաստանը, ո՛չ բարեկամ Իրանը ձեռքները ծալած չեն նստի` նայելով, թե ինչպես Թուրքիան փորձում է դառնալ հիմնական ռազմաքաղաքական մոդերատորը Հարավային Կովկասում, բայց դե մենք էլ, հաշվի առնելով բոլոր հանգամանքները, պետք է ճիշտ և իրավիճակին համահունչ հաշվարկներ անենք։

Իսկ մեր հաշվարկները կապված են հիմա բացառապես պատերազմի ընթացքից...այնպես որ հիմա տարածաշրջանի ապագան որոշում է Հայ Զինվորը։

Եվ սա պաթոս չէ,սա, առանց ավելորդ հուզականության, «չոր» իրականություն է։

ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Արման Աբովյան