Այս պահին մի խումբ քաղաքացիներ, ովքեր ակցիա էին իրականացնում Ոստիկանության կենտրոնական մասնաշենքի մոտ, երթով շարժվում են դեպի Սորոսի գրասենյակ:

Քաղաքացիների շարքերում է նաև քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը:

Քաղաքագետը լրագրողների հետ զրույցում խոսեց Արցախում վերջին միջադեպի արդյունքում հայկական կողմը 3 վիրավոր ունի. «Դժվար է գնահատել, թե ինչ է եղել, քանի որ տեղեկատվությունը սակավ է:

Ըստ էության, խոսքը վերաբերում է այն գյուղերին, որտեղ Ստեփանակերտ տանող ճանապարհը բավականին մոտ է գտնվում նրանց: Խոսքը երևի թե Լաչինի միջանցքի անվտանգության մասին է»:

Քաղաքագետի կարծիքով, միակ եզրակացությունը, որը պետք է անել, այն է, որ ՀՀ ու Արցախի իշխանությունները չեն կարողանում հստակորեն հասնել նրան, որ անգամ այդ կապիտուլյացիոն փաստաթղթում նշված կետերը մեկնաբանվեն ի օգուտ հայկական կողմին. «Ակնհայտ է որ թուրք-ադրբեջանական դաշինքն աչքաթող է անում իրենց ոչ ձեռնտու կետերը։

Հայտնվում են այն տեղերում, որտեղ իրենց չեն սպասում մեր զինված ուժերն ու բնակիչները: Քանի դեռ չկա հստակ տիրություն անելու կամք ու ունակություն, նման դեպքերն անընդհատ են լինելու»:

Ինչ վերաբերում է ռուս խաղաղապահների զսպող դերակատարմանը, Մելիք-Շահնազարյանը նշեց, որ այդ դերակատարման դեպքում ավելի վատ միջադեպեր կլինեին. «Ակնհայտ է, որ թշնամական քաղաքականություն են վարում, խաղաղ կեցության ծրագրեր չունեն մեզ հետ: Բացառապես ռուս խաղաղապահների ներկայությամբ է պայմանավորված այն, որ հաջողվում է ինչ-որ կերպ պահպանել այս քիչ թե շատ խաղաղ իրավիճակը:

Ցավոք, հայկական պետությունները որևէ խնդիր ՀՀ ու Արցախի քաղաքացիների անվտանգությունն ապահովելու համար չեն անում, հերիք չի չեն անում, մի հատ էլ չեն ամաչում ու ասում են, որ չեն անում:

Ամենատարրական ֆունկցիան չի կատարվում, ինչի արդյունքում մենք նման դեպքեր ունենք»:

Քաղաքագետը նշեց, որ Ալիևն ու Էրդողանը շատ լավ հասկանում են, որ իրենց առջև մարդ չկա. «Նրանք պարտադրել են Նիկոլ Փաշինյանին կապիտուլյացիա, ստիպել են լիզել իրենց կոշիկները, հիմա էլ ինչ ուզում են, հայտարարում են:

Ալիևի ու Էրդողանի հայտարարությունները հակասում են այն ոգուն, որը ձևակերպված է հայտարարության մեջ, սակայն պաշտոնական Երևանը չունի հնարավորություն դիմելու Ռուսաստանին կամ միջազգային հանրությանը՝ պահանջելով թշնամուն վերադառնալ ոգուն, որ չլինեն տարածքային պահանջներ, արհամարհական վերաբերմունք մեր պետությունների հանդեպ, որպեսզի ինքնուրույն չորոշեն տարածաշրջանի ապագա և աշխարհաքաղաքականությունը, և աշխարհագրությունը»: