Անկախ այն հանգամանքից, թե իշխանական քարոզչամեքենան Նիկոլ Փաշինյանի՝ Սյունիքի մարզ այսօրվա այցը ինչ լույսի ներքո կներկայացնի, ինչպես կհիմնավորի Փաշինյանի փախուստը, մերժումը եկեղեցում, եւ այլն կամ «նիկոլական ֆեյքերը» ում ինչպես կթիրախավորեն, միեւնույնն է, անվիճելի փաստ է այն, որ նա պարզապես փախուստի դիմեց, ընդ որում, փախուստի դիմեց սեփական ժողովրդի կողմից լքված, անարգված, խայտառակված։ Սա բարոյական առումով։ Սակայն Փաշինյանի այսօրվա փախուստը նաեւ քաղաքական մեկնաբանության ու վերլուծության կարիք ունի։

Արձանագրվեց հստակ կերպով, որ գործող իշխանությունը Հանրապետության մարզերից մեկում մերժվեց քաղաքական առումով։ Այսինքն՝ քաղաքական իմաստով Փաշինյանն այլեւս Սյունիքում իշխանություն չունի։ Սյունիքն այլեւս ՔՊ-ական վերնախավի ազդեցությունից դուրս է, ինչը առաջին լուրջ քաղաքական դիմակայությունն էր ու նախադեպը մյուս մարզերի համար։ Փաշինյանի հայտարարությունը, թե ուժային գործողության չեն գնում սգո օրով, ընդամենը իշխանությունը կորցրած մարդու հուսահատ ճիգ էր սեփական դեմքը փրկելու համար։

Իջեւանում ժողովրդի դեմ ուժային հանած, արյան գետերի ծարավ եւ արյան գետերով հոգին փառավորող մարդու համար Փաշինյանը իրեն պահում է մի վիճակում, երբ ինքն էլ է հասկանում, որ իր գնացքը գնացել է։ Եթե թեկուզ մի փոքր հնարավորություն ունենար, նա անպայման ուժային գործողության կգնար, սակայն այն, որ ըստ մամուլում շրջանառվող լուրերի, Սյունիքում նույնիսկ ոստիկանները չեն ենթարկվում էլ Փաշինյանին, հասկանալի է դարձնում, որ նույնիսկ ուժայինները մաս առ մաս դուրս են գալիս նրա ենթակայությունից, հասկանալով, որ Հայրենիքն ու պետականությունը շատ ավելի կարեւոր է, քան դավաճան հողատուին «քյոմակ» անելը, աթոռին մնալը որոշ ժամանակով երկարաձգելը։

politik.am