Նորածին Ռոբերտը Շիրակի մարզում ապաստանած ու այստեղ ծնված 5-րդ արցախցի երեխան է։ Փոքրիկը Սաղյանների  երիտասարդ ընտանիքի առաջնեկն է։ Նորածնի հայրը դեռ Արցախում է, հետպատերազմական աշխատանքներին է մասնակցում, առաջնեկին դեռ չի տեսել, միայն հեռախոսով է լսել ձայնը ու տեղեկացել , որ մայր ու որդի իրենց լավ են զգում։

3 կգ 450 գրամ՝ նորածին Ռոբերտի քաշն է։ Մայրը շատ էր ուզում, որ առաջնեկը Արցախում ծնվի՝ իր ծննդավայրում, բայց հանգամանքներն այլ բան կանխորոշեցին ։ Արցախի Մարտունի քաղաքում փոքրիկի ծնողները, մինչև նրա ծնվելն ամեն բան հասցրել էին գնել, նախապատրաստվել առաջնեկի ծնունդին։

Արեգան ամուսնուն, ամուսինն էլ կնոջ ու որդու հանդիպմանն են անհամբեր սպասում, վստահ են՝ այն չի ուշանա։ Փոքրիկ արցախցին դեռ մեկ ամիս էլ Գյումրիում կապրի, ծնողները հաստատակամ են՝ վերադառնալու են Արցախ, իրենց տուն ու տեղը չեն լքելու, փոքրիկ Ռոբերտը  հայրական տանն է մեծանալու, դեռ էլի երեխաներ են ունենալու, արդեն  հայրենի Արցախում։

Պատերազմի օրերին և հիմա ծնվող արցախցի փոքրիկները ծնողների ուժի, հույսի ու հավատի խորհրդանիշն են։ Կյանքը շարունակելու, հողին տեր կանգնելու վճռականությունը ավելի է ամրանում, երբ համոզվում են, որ իրենց բնակավայր վերադարձի համար կան անվտանգության երաշխիքներ ու երաշխավոր են նաև նոր ծնվող երեխաների ծնողները։