Ո՞վ է ավելի դավաճան՝ երկիրը ստորագրությամբ հանձնո՞ղը, թե՞ նրան քողարկողն ու աջակցողը
«․․․Իմ հրաժարականը թող լինի «Կանգ ա՛ռ»-ի սթափեցնող քայլ, մնացած բոլոր տարբերակներում կհաղթանակի հայրենիքի հանդեպ պարտքը։ Խաղաղություն ու անվտանգություն մեր երկրին։
Պատիվ ունեմ»․․․
2019 թվականի սեպտեմբերի 16-ին այս տեքստով հրաժարական տվեց Արթուր Վանեցյանը՝ Ազգային անվտնագության ծառայության ղեկավարի պաշտոնից։
Բայց նրա «բարեմաղթանքներն» ինչպես հնչեցին, այդպես էլ մնացին օդում՝ երկրում խաղաղություն չկա, իսկ անվտանգության մասին խոսելն առավել քան ավելորդ է։
Մինչդեռ, երբ Վանեցյանը հրաժեշտ տվեց իշխանությանը, խոստացավ յուրովի մոտեցմամբ ապահովել երկրի ու քաղաքացու անվտանգությունը․․․ Այդ նպատակով Վանեցյանը նույնիսկ «Հայրենիք» կուսակցությունը հիմնեց, բայց, ինչպես ժամանակը ցույց տվեց, «Հայրենիք»-ի ղեկավարը մտահոգված էր ո՛չ թե հայրենիքի պաշտպանությամբ, այլ դրան տիրելու հարցով։
Գուշակություններ չանենք, թե որ պահից Վանեցյանի մեջ միտք հղացավ իր ձեռքը վերցնել երկրի ղեկավարությունը (թեև ինչ-որ պահի սկսեցին լուրեր դաշտ նետվել, որ Վանեցյանը հավակնում է վարչապետի պաշտոնին)։ Փաստն այն է, որ իշխանության ներսում լինելով առանցքային ֆիգուր ու տիրապետելով հսկայական ինֆորմացիայի՝ նա մատը մատին չտվեց պաշտպանելու երկիրը՝ թշնամու ներթափանցումից։
Միամտություն կլինի մտածել, թե Վանեցյանը տեղյակ չէր Արցախի ու Հայաստանի գլխին կախված աղետի մասին։ Նա ոչ միայն գիտեր, այլև այդ մասին ակնարակել էր դեռ իր հրաժարականի հայտարարության մեջ։
Իսկ ավելի ուշ՝ իր հարցազրույցներից մեկում, պատասխանելով հարցին, թե ի՞նչ կարող է ասել Վանեցյանը ստեղծված իրավիճակի և այն մասին, թե Նիկոլ Փաշինյանը 5 միլիարդ դոլարով Արցախը ծախել է, Վանեցյանը մատնանշել է իր հայտնի հայտարարությունը․
«Ընդամենը հուշեմ՝ Ձեր հարցի, ինչպես նաև ստեղծված աղետալի իրավիճակի հետ կապված մի շարք այլ հարցերի պատասխանները կարող եք գտնել՝ ևս մեկ անգամ ուշադիր վերընթերցելով իմ հրաժարականի դիմումը»․․․
Հենց այս հարցազրույցի ժամանակ է նա հաստատել նաև երկրի հայտնի փեսայի (Միքայել Մինասյանի) հայտարարությունը, ըստ որի՝ Վանեցյանը Դուբայում հանդիպել է Ադրբեջանի նախագահի ներկայացուցչի հետ․
«․․․այո՝ մինչև ԱԱԾ տնօրենի պաշտոնում իմ պաշտոնավարման ավարտը այդ կապն իրականացվել է իմ և ևս մեկ պաշտոնյայի միջոցով, ով մինչ օրս պաշտոնավարում է: Օպերատիվ կապի շրջանակներում ես պարբերաբար հանդիպումներ եմ ունեցել Ադրբեջանի ներկայացուցչի հետ, այդ թվում՝ Դուբայ քաղաքում։ Այդ շփումների արդյունքում բազմիցս տարաբնույթ տեղեկություններ եմ ստացել և փոխանցել Նիկոլ Փաշինյանին, իսկ այդ շփումների մասին տեղյակ են եղել Ազգային անվտանգության խորհրդի բոլոր անդամները․․․»
Իսկ սրանից ավել՝ նա ոչինչ չի ասել․ «Պատկերացնո՞ւմ եք, եթե հանկարծ ես սկսեմ խոսել՝ առանց հետևանքների մասին մտածելու․․․ դա պետական գաղտնիք է, իսկ պետական գաղտնիք հրապարակողը ազգի դավաճան է»․․․
Իհարկե, «պետական գաղտնիք» թեզը յուրատեսակ վահան է Վանեցյանի ձեռքում․․․Հանդիպել թշնամի երկրի ներկայացուցչի հետ, առնել-տալ, տանել-բերել, չզգուշացնել դիվերսիայի մասին՝ անունը դնելով «պետական գաղտնիք», թերևս ոչ պակաս դավաճական քայլ է, քան Վանեցյանն ինքն է որակում տարածքների զիջման փաստաթուղթ ստորագրած վարչապետի արարքը։
Փաստացի նա իմացել է այդ մասին ու ոչ միայն լռել, այլև ինչ-որ պահի մասնակցել երկխոսությանը՝ քողակելով տեղի ունեցող դավաճանությունն ու նպաստելով երկիրը թշնամուն հանձնելու ակտին։
Նրան թերևս այս պարագայում չի արդարացնում նաև իր ոգեշունչ հայտարարությամբ հրաժարական տալու փաստը, քանի որ դրանից հետո նա փաստացի նստել է ձեռքերը ծալած ու սահմանափակվել միայն ցամաք հայտարարություններով։
Իհարկե, ժամանակ առ ժամանակ կազմակերպվել են նաև հանրահավաքներ, բայց ասացեք՝ ի՞նչ են արել այդ հանրահավաքների ժամանակ․ հայտարարություններ, երթեր ու բարի գիշեր․․․
Ասում են, որ Վանեցյանը միայն արտաքնապես է ցույց տալիս, որ ողջունում է Վազգեն Մանուկյանի թեկնածությունը, իսկ իրականում խիստ բարկացած է երևույթի համար ու այդ պատճառով էլ ձեռքերը լվացել է և հանրահավաքների ժամանակ էլ կոշտ քայլերի չի գնում։
Ասում են նաև՝ Վանեցյանի ձեռքում են հայտնվել փաստաթղթեր, որոնք ապացուցում են, որ Փաշինյանը հոգեկան որոշակի խնդիրներ ունի։ Այս փաստաթուղթը գուցե ինչ-որ վճռորոշ դեր կարող է խաղալ և գուցե կարող ենք երկիրը փրկել անադեկվատ մարդու ձեռքից, բայց երևի Վանեցյանը սրա անունն էլ դրել է «պետական գաղտնիք» ու լռում է․․․
Միայն երբեմն, առանց որևէ ապացույց բերելու, հայտարարում է, որ, օրինակ՝ Իջևանում Նիկոլն արյան գետեր էր ուզում, կամ որ նա մարդկանց բաժանեց սև-սպիտակների․․․ և նման այլ հայտարարություններ, որոնք որքան էլ խելքին մոտ լինեն, բայց հիմնավոր չեն։ Իսկ հիմնավորել և մարդկանց մեծաթիվ ուժ հավաքել՝ Վանեցյանը կարող է, բայց, ինչպես երևում է, իր ամբիցիաներից ելնելով, ցանկություն չունի։
Հարց է առաջանում, եթե մարդն անադեկվատ է, և կա փաստաթուղթ՝ ինչպե՞ս է նրան ծառայել՝ որպես պատիվ ունեցող սպա, իսկ եթե կատարել է նրա հրահանգները ու տիրապետել վտանգավոր ծրագրերի մասին տեղեկություններին՝ ինչո՞ւ չի կանխել դրանց իրականացումը․․․
Պատասխանը մեկն է՝ Վանեցյանի համար կարևորը ոչ թե հայրենիքի փրկությունն է, ինչպես ինքն է փորձում համոզել, այլ հայրենիք ղեկավարելը․․․
Թերևս, նա չի հաշվարկել մի պարզ ճշմարտություն, որ իր վարած աթոռատենչ քաղաքականության արդյունքում ղեկավարելու համար շուտով հայրենիք այլևս չի մնա․․․
Ու այստեղ գալիս է հերթական հարցը՝ ո՞վ է ավելի դավաճան՝ երկիրը ստորագրությամբ հանձնո՞ղը, թե՞ նրան քողարկողն ու աջակցողը․․․