Մինչ մեզ զբաղեցնում են անվերջ «սենսացիոն» դեպքերով ու դեմքերով, սթափ մտածող մարդիկ հաճախ են հնչեցնում ընդամենը մեկ պարզ հարց՝ «Մենք իսպա՞ռ կորցրել ենք Հայրենիքի կորստի, մեր նահատակ լավագույն երիտասարդների առջև պարտքի ու խոնարհման զգացումը, իրատեսորեն մտածելու ու գործելու ունակությունը»։

Մի անչափ պատասխանատու լսարանում միանշանակ պատասխանել եմ՝ ոչ, սակայն յուրաքանչյուրս պետք է վճռական ու առավել, քան երբևէ՝ ողջախոհ լինի, ոչ թե միայն մյուսներից ակնկալի համարժեք պահվածք։

Մենք բոլորս (այդ թվում իշխանության մեջ գտնվողները) արդեն հասկանում ենք ու ընդունում, որ խորը ճգնաժամի մեջ ենք, սակայն համառորեն թույլ չեն տալիս, որ իրավական, հոգեբանական և սոցիալական ասպեկտներով ախտորոշվի վիճակը, որպեսզի ուրվագծվեն ելքերը։

Մեզ դեռ պարտադրում են մերկապարանոց, միակողմանի, ինքնարդարացնող քաղաքական գնահատականներ, ինչը կանխարգելում է իրավական ողջամիտ ընթացակարգերը և փակուղի տանող միակ ճանապարհն է։

Եվ այս անասելի բարդ իրավիճակից չխորշող, իր կենսագրությամբ միայն առաջընթաց երաշխավորելու ունակություն ունեցող մարդու հայտը միայն ողջունելի պետք է լինի, բավ է տարվենք օտար քարոզչամեքենայի լոզուգներով ..

Գևորգ Դանիելյան