Դեռեւս 44-օրյա պատերազմի ընթացքում պարզ դարձավ, որ ռուսական միջավայրում Ադրբեջանը բավականին մեծ գումարներ ծախսելով, կարողացել է իր կողմը գրավել առանձին փորձագետների եւ վերլուծաբանների, որոնք պատերազմի ընթացքում ինչքան հնարավոր էր դարձան Բաքվի խոսափողը։

Պատերազմի ավարտից հետո էլ, կարծես թե այդ արբանյակները, որոնցից ամենավառ ներկայացուցիչը Իգոր Կորոտչենկոն է, չեն հանգստանում եւ փորձում են առիթ անառիթ թիրախավորել Հայաստանը։ Իհարկե, դա անում են որոշակի սահմաններ պահպանելով։ Ամեն դեպքում հասկանում են, որ ռուսական շահեր կան եւ չափից դուրս ոգեւորվելը կարող է վնասել ամեն ինչ։ Սակայն, այն բանից հետո, երբ Նիդերլանդներում ՀՀ դեսպան Տիգրան Բալայանը հայտարարեց, որ պետք է Իլհամ Ալիեւի ռեժիմի հանդեպ սանկցիաներ կիրառել, ինչպես դա արվում է Ռուսաստանի դեմ՝ Նավալնու գործի հետ կապված, Բաքուն կարելի է ասել, ռուսական միջավայրում իր հավատարիմ «շնիկներին» հարձակվելու հրաման տվեց։

Ու բանն հասավ այնտեղ, որ նախօրեին «Комсомольская правда»-ի ռադիոյի թողարկումներից մեկի ժամանակ ռուս զինվորական, ոմն գնդապետ Վիկտոր Բարանեց հայտարարեց, որ դեսպան Բալայանի հայտարարությունը այնքան խորն է խոցում Մոսկվայից, որ հարկավոր է մտածել Հայաստանից ռուսական բազայի դուրս բերման մասին։ Եթե անկեղծ, ապա գնդապետ Բարանեցի խոցվելու պահը մնաց անհասկանալի։ Այն, որ դեսպան Բալայանը առաջ է մղում Ալիեւի դեմ սանկցիոն քաղաքականությունը, ընդունելի է Հայաստանի համար։

Հիմա խնդիրը որն է․ գնդապետ Բարանեցը խոցվում է, որովհետեւ Ալիեւի դեմ սանկցիաների հորդոր է ուղղում Հայաստանի դեսպանը Եվրոպային, թե որ այդ հորդորում հիշատակվում է Ալեքսեյ Նավալնու անունը։ Իսկ ինչու է գնդապետը սարսափում Նավալնու անունը լսելիս, ինչպես օձը կսարսափեր իր բնի առաջ դաղձի թուփ տեսնելիս։ Սա արդեն աննորմալություն է եւ խոսում է այն մասին, որ ռուսական միջավայրում հականավալնիական փսիխոզ է ձեւավորվում, որը խոցելի է դարձնում ռուսական հասարակությանը, քանի որ դա իր շահերին կարողանում են ծառայել այլոք, ասենք՝ Իլհամ Ալիեւի քարոզչական մեքենան։

Ի դեպ, սա առաջին դեպքը չէ, եւ ավելի վաղ էլ Նիկոլ Փաշինյանի «արեւմտյան ծագում» ունենալու փաստը Ալիեւը շահարկեց՝ ռուսական միջավայրում առկա հակասորոսական փսիխոզը օգտագործելով։