Հայաստանը փտում է։

Գարշահոտ գանգրենան անարգել տարածվում է մեր երկրով, քանզի ժողովուրդը վարանում է դանակ վերցնել ձեռքը ու կտրել սեփական գոյության մեռուկացած ու նեխած անդամները։

Հասել ենք այնտեղ, որ իր բարոյականության հետ խնդիրների եւ կոմպրոմատների պատճառով իշխանական խմբակցությունն այդպես էլ չլքած ուսապարկուհին հայտարարում է, որ նրանք հասարակության արժեհամակարգը պիտի փոխեն մինչև վերջ։

Որ վիժվածքներից մեկը կին լրագրողի վրա բղավում է ու ոչ մի տղանարդ նրան չի սաստում։

Որ Եռաբլուրում թաղման տաղավարների եւ դագաղների սեղանների կողքին այդ նույն վիժվածքը ռեխը բաց կատակում է ու հոխորտում։

Որ նախօրեին "հայրենքին ծառայություններ մատուցած" մի նախկին գաիշնիկ անպարկեշտ գոռգռում է իր դստեր տարիքի աղջկա վրա։

Որ գերագույն վիժվածքը հանդգնում է իր կողմից գաղափարապես հոշոտված Սպարապետի արձանին մոտենալ ու նկարվել։

Աստվածաշունչն ասում է. «Թե աչքդ քեզ հանցանքին է գայթակղում, հանիր այն և դե՛ն գցիր քեզնից, թե ձեռքդ քեզ հանցանքին է գայթակղում, կտրի՛ր: Ավելի լավ է քո անդամներից մեկը կորչի, քան ամբողջ մարմնով ընկնես գեհեն» (Մատթեոսի ավետարան, «Լեռան քարոզը»):

Կկարողանա՞նք մենք, որպես ժողովուրդ, կտրել ու դեն նետել այս բարոյալքող ներկայի նկատմամբ հավաքական անտարբերության գայթակղությունը թե՞ ազգովի վերջնականապես կընկնեն գեհեն...